بیمارستان فارابی - تهران

قدمت بیمارستان فارابی به سال ۱۳۰۰بر می گردد ، باغ حاج معدل شیرازی خریداری و به آسایشگاه شهرداری اختصاص یافت . آسایشگاه بعدا به کارخانه تبدیل گردید . سپس بیماران موسسات خیریه مانند دارالایتام و دارالمساکین را در این محل جا دادند و بنام مریضخانه فقرا موسوم شد.
بعد از مدتی بیماران به بیمارستان بلدیه منتقل و محل مذکور به کارخانه برق بخش ۱۰ اختصاص یافت .
این وضع چند سال ادامه داشت تا اینکه در دارالمساکین تیفوس شیوع یافت ، ناگزیر چند تخت درمحوطه قرار داده و بیماران تیفوسی را در آن بستری کردند و نام مریضخانه نمره ۲ را برآن نهادند .
بعد از پایان همه گیری تیفوس ، بخشهای طبی و جراحی در مریضخانه دائر گشته و درمانگاههای مختلف پزشکی، جراحی و دندانپزشکی، بخش و درمانگاه بیماریهای گوش و حلق و بینی و داروخانه در آن تشکیل شد. در سال ۱۳۱۹ ،به صورت یک بیمارستان مجهز به دانشکده پزشکی ملحق گردید .

در سال ۱۳۵۹ لایحه واگذاری کلیه اراضی اطراف بیمارستان (حدود صدهزار متر مربع) به دانشکده پزشکی دانشگاه تهران ابلاغ و عملیات ساختمانی بیمارستان جدید فارابی شروع گردید .این ساختمان با مساحت ۲۳ هزار متر مربع زیربنا در سال ۱۳۶۶افتتاح و به تشکیلات قدیم افزوده شد .
پس از پیروزی انقلاب اسلامی با توجه خاص به توسعه و تجهیز بیمارستان و با تلاش مسولان ذیربط، این بیمارستان به صورت بزرگترین مرکز چشم پزشکی در خاورمیانه درآمده و بسیاری از اعمال جراحی چشمکه قبلا در ایران قابل انجام نبود و بالاجبار بایستی بیماران راجهت مداوا به خارج از کشور اعزام می نمودند، با همت پزشکان مجرب و پرسنل سخت کوش بیمارستان در این مرکز انجام می گیرد . بطوری که نیاز به اعزام بیماران به خارج از کشور جهت معالجه چشم بسیار اندک شده است.